Moederdag

Om ongeveer acht uur werd ik wakker en merkte tot mijn verbazing, dat Rick al was opgestaan. Hoewel ik van plan was mijn routine met gewichten te doen voor we zouden vertrekken, bleef ik toch maar liggen, want ik hoorde allerlei geluiden in de keuken, die mij iets heel lekkers deden vermoeden. En jawel, hoor, even later kwam Rick de trap op met een dienblad vol lekkernijen, waaronder gerookte zalm, een bosbessen scone en verse frambozen, bramen en bosbessen. Daarbij kreeg ik van hem en de kinderen heel leuke kaarten, die van Saskia en Katja waren zelfs zelfgemaakt. Een prima begin van een toch wel ongewone Moederdag!

Na de laatste dingen te hebben ingepakt, zeiden we als eerste Katja gedag, die om half tien met Leah en haar vader meeging naar een basketbal wedstrijd van Leah. Ik kreeg het gevoel, dat zij het afscheid nog het moeilijkst vond, grappig genoeg. En toen ik in het vliegtuig zat net voor we uit Denver vertrokken, belde ze ook al op met een vraag over hoeveel Weight Watchers punten haar lunch was geweest. Ze zal het nooit toegeven, hoor, maar het geeft me wel een goed gevoel, dat ik nog zo belangrijk ben in haar leven!

Niet veel later zetten we Saskia af bij de buren, die haar mee zouden nemen naar een voetbalwedstrijd van hun oudste dochter en Kai werd met open armen door zijn vriendje John en diens broertje Matthew ontvangen, we kregen nauwelijks meer de kans om hem een afscheidsknuffel te geven! Dit alles maakte het eigenlijk helemaal niet moeilijk om weg te gaan, gelukkig.

Rick en ik reden zonder oponthoud naar Dulles Airport, waar we de auto in de dagelijkse garage parkeerden. Mijn hemel, wat een end moet je lopen om van die garages naar de terminal te komen!!! Deze terminal heeft interessante architectuur en waarschijnlijk houden ze hem daarom, want hij is absoluut niet praktisch aangelegd!

Het inchecken ging snel, het is altijd handig, dat Rick een Premier frequent flyer is. We kregen in het vliegtuig een rij voor onszelf en de vlucht naar Denver verliep heel rustig.

Helaas heeft United weer eens een nieuw idee over het voedsel aan boord. Tot voor kort kon je maaltijden kopen van T.G.I. Friday’s, Bennigan’s of Einstein Brothers, maar daarmee verdiende United volgens onze flight attendant niet. Nu kun je voor $5 een doosje met snacks kopen. Er was keuze uit drie verschillende thema’s: Quick start, Jump start en Fun start. Die laatste was duidelijk voor kinderen bedoeld, dus kozen Rick en ik de eerste twee om te delen. Het was niet vreselijk, maar zeker niet om over naar huis te schrijven! Afijn, het hielp tegen de lunch honger, die we hadden.

Precies op tijd kwamen we in Denver aan, waar we ongeveer een half uur wachttijd hadden voor we onze Ted vlucht naar Las Vegas konden boarden. Ik heb op mijn mobieltje eventjes ge-MSNt met Wendy in Nederland en zo kwam die tijd wel om.

Ted is United’s low budget alternatief en dit was de eerste keer, dat we met hen vlogen. Ik moet zeggen, het was een goede ervaring. Het vliegtuig was een Airbus 320 en bij het instappen werd er gezegd, dat mensen met de voornaam “Ted” als eerste mochten boarden. Niemand kwam daarop af, maar toch grappig. Verder werd aan alle moeders een hartelijke “Happy Mother’s Day” toegewenst en kregen aan boord alle vrouwen een roos.

Ook werd er een spelletje gespeeld: je moest het gewicht van het vliegtuig, zoals het opsteeg raden. De piloot (die Australisch klonk) gaf wel informatie, zoals het gewicht van het vliegtuig helemaal leeg, het aantal passagiers, het aantal gallons brandstof en het gewicht aan baggage. De winnaar won twee tickets voor de show “We will Rock You” in het Paris hotel. Helaas zaten wij ernaast!

We kwamen netjes op tijd aan in Las Vegas, altijd zo’n speciaal gezicht, die stad, die zo in de woestijn te voorschijn komt en dan het zicht op de Strip vanuit het vliegtuig!

Binnen het half uur stonden we alweer buiten met onze baggage en de taxi rij ging snel. Ik had bij Trip Advisor gelezen, dat de check in in het Mandalay Bay hotel soms een half uur duurde, maar er stond niemand voor ons in de rij, dus gelukkig hadden wij daar geen last van.

We kregen een kamer op de 23ste verdieping, helaas met uitzicht op het vliegveld en niet op de Strip, hoewel ik het zien opstijgen en landen van vliegtuigen ook altijd leuk vind.

De kamer is netjes en groot, maar nogal conventioneel. De kamers, die we in MGM Grand, Luxor en Caesar’s Palace waren veel interessanter ingericht. Wel hebben we een prachtige badkamer met groot jacuzzi bad en aparte douche en toilet. En een telefoon naast de wc!! Wie gebruikt die nu??

Na ons even opgefrist te hebben voelden we onze magen rammelen en we hadden pas om 19:30 een reservering bij het restaurant “Aureole”. Het voedsel onderweg was zacht gezegd schaars! Op een van de Amerika fora had iemand ons de bar “Red Square” aangeraden, hier in het hotel. Deze bar heeft iedere soort wodka, die je je maar kunt bedenken, ook een heel stel Nederlandse merken. Het was grappig uitgerekend Nederland zo vaak op het menu te zien voorkomen, ik denk nu niet bepaald aan wodka als ik aan sterke drank uit Nederland denk!

Rick bestelde een “flight” met vier verschillende wodka’s en ik een cocktail van zoete vermouth en wodka met een olijf gevuld met roquefort kaas. Als appetizer, om onze honger een beetje te stillen, bestelden we heerlijke “Siberian nachos”, crackertjes met daarop gerookte zalm en caviaar. Mmmm!!! De bediening bij de bar was supervriendelijk, een en al glimlach.

Toen we klaar waren was het tijd ons netjes aan te gaan kleden. Rick bemerkte tot zijn schrik, dat hij zijn nette broek vergeten is! Gelukkig heeft hij niet alleen jeans mee en stond zijn minder nette khaki broek ook prima.

Het interieur van Aureole hadden we al meerdere malen op het Travel Channel gezien. Het is namelijk bekend om zijn torenhoge wijn”kelder”, waarin honderden wijnflessen liggen. Het wijnmenu word je op een tablet PC gepresenteerd en je maakt je keuze electronisch. Dan wordt er een “Wine Angel” aan touwen naar boven gestuurd om de door jou bestelde fles op te halen. Heel grappig allemaal!

Het eten was voortreffelijk! Ik had de grootste oesters, die ik ooit heb gezien vooraf en een visgerecht met inktvis “inkt” als hoofdgerecht. Het dessert was voor mij van alles met kersen, heel elegant bereid.

Naast ons zaten twee meisjes, die de lekkerste hapjes voorgeschoteld kregen. Die wilde ik ook wel, maar ik kon ze niet vinden op het menu. Dus ik vroeg onze serveerder welk menu zij hadden. Bleken ze “special guests” van upper management te zijn. Ja, ja, “special guests” indeed! Rick en ik dachten, dat ze ook wel “special favors” gaven in ruil voor al dat lekkers, ha ha.

Na het eten hebben we nog even gegokt, een paar handen Let It Ride en Blackjack. Maar de goden waren niet met ons, geen winst vanavond! Ik was doodmoe, dus nadat we ontbijt voor morgenochtend besteld hadden, was ik klaar voor beddybed bye!