Gewonnen!

Na een lekker ontbijtje van room service, waarbij Rick zelfs Pickwick thee werd geserveerd (zijn dag kon niet meer stuk daarna!), trokken we onze wandelschoenen aan en gingen op pad.

Natuurlijk leidde dat pad eerst door het casino, waar ik mijn verzamelde kwartjes wel in de slot machines wilde gooien. Maar hier in het Mandalay Bay zijn alle muntgleufjes in die machines dichtgemaakt! Je moet dus of met een biljet of met credit card betalen. Jammer, juist dat kwartje erin gooien en hopen, dat je de jackpot wint is zo leuk!

Buiten namen we een taxi naar het nieuwe Wynn hotel, van buiten ziet dat er mooi strak uit, bronskleurig en glinsterend met Steve Wynns handtekening als logo. Van binnen is het ook erg mooi, vol bloemen. Het lijkt me een hotel, waar vooral oudere mensen logeren, er is niets speels aan (behalve het casino dan natuurlijk!).

Nadat we door de peperdure shopping gang waren gelopen, waar merken als Christian Dior en Oscar de la Renta vertegenwoordigd zijn, liepen we verder in de richting van de Stratosphere.

Deze kant van de "Strip" hadden we nog nooit gezien en we vonden het er veel minder leuk. De Frontier en Stardust hotels zijn echt wel vergane glorie, alleen Circus Circus was wel leuk, vooral met kinderen leek ons dat prima met een hele verdieping vol spelletjes voor hen.

Helaas waren die spelletjes en de circus acts nog dicht, maar ik vond wel een stel fruitmachines met ouderwetse kwartjesgleuven. Ik kon dus naar hartelust mijn kwartjes kwijt en zoals gewoonlijk werden die met smaak opgegeten door de machine. Ik moet zeggen, dat ik de fruitmachines ook erg saai vind, ik snap de mensen niet, die er met een emmertje vol muntjes de hele dag voor zitten! Geef mij maar een spel waar je een beetje bij moet nadenken.

Rick wilde graag naar de Star Trek Experience in het Las Vegas Hilton, dus liepen we daarheen. Helaas kwamen we er 40 minuten voor het openging aan. Nog even hebben we overwogen die tijd in het casino vol te maken, maar we hadden nog geen zin in gokken en nog zoveel meer te zien en doen. Als Rick de kans krijgt, kan hij woensdagavond nog gaan.

Onze volgende stop was het Fremont Experience om daar wat rond te kijken, dus namen we daar een taxi heen. We wisten helemaal niet wat te verwachten en waren aangenaam verrast. Het is een leuk straatje met allerlei standjes. We vonden er metalen bordjes voor op de slaapkamerdeur van de kinderen, waarop we hun namen konden laten zetten. Dat leek ons een leuk cadeautje om mee te nemen, vooral omdat ze hier vrijwel nooit hun naam op mokken of andere spullen zien staan. Het zou even tijd nemen om de bordjes te maken en omdat we Fremont Street ook in het donker wilden zien, spraken we af ze dinsdagavond op te gaan halen.

We liepen daarna nog wat rond, o.a. langs het Courthouse, waar je je trouwpapieren kunt halen. Daar werden we iedere vijf stappen gevraagd of we gingen trouwen, of we een limo nodig hadden enz. We overwogen nog even om onze "vows" te hernieuwen in het kapelletje aan de overkant van de straat. Tenslotte kost dat maar iets van $40. Maar ik doe dat liever als we 25 jaar getrouwd zijn op het strand in Hawaii!!

Inmiddels was het lunchtijd en we wilden bovenin de Stratosphere toren eten. Toen we daar aankwamen konden we meteen naar boven. We hadden tot nu toe de taxi chauffeurs, bediening en de casino medewerkers in Las Vegas ontzettend vriendelijk gevonden, overal, maar hier was het een uitzondering. Een stel onvriendelijke izegrimmen waren het! Maar we kregen een mooi tafeltje bij het raam en het eten was ook lekker. Het uitzicht viel ons een beetje tegen en we besloten ons plan om 's avonds terug te gaan te laten varen.

Een taxi bracht ons na het eten naar het Treasure Island hotel, waar we onze wandeling langs de Strip wilden voortzetten. Rick had, zoals gisteren al vermeld, zijn nette broek vergeten, dus liepen we eerst in de Fashion Mall bij Macy's binnen. Hij vond zonder problemen een mooie zwarte broek en ik had inmiddels ook een paar leuke shorts gezien van Tommy Hilfiger. Allebei geslaagd, dus, want ik vind het dit seizoen moeilijk leuke shorts te vinden.

Via de Forum Shops van Caesar's Palace liepen we terug. Ik was de kaart voor mijn computer om foto's mee af te lezen vergeten en we hoopten, dat er daar misschien een te vinden zou zijn. Helaas bleken er hoegenaamd geen electronica winkels te zijn! Wat een verschil met New York! Nou ja, dan maar wachten tot thuis met foto's bekijken!

Langs New York, New York, waarvan ik me niet herinnerde, dat er ook een mini Brooklyn Bridge naast staat, liepen we naar Excalibur en namen daar de monorail terug naar het Mandalay Bay.

Rick moest eventjes werken en ik nam van die tijd gebruik door even naar het gigantische zwembad te gaan. Er zijn vier aparte baden, waarvan er eentje een golfslagbad met een heus strandje ervoor. Het was me eigenlijk niet warm genoeg buiten (voor mij moeten de mussen van het dak vallen voor ik zwem), maar ik moest natuurlijk wel even in dat golfslagbad, heerlijk!

Om 5 uur ging het zwembad dicht voor een functie (in al deze hotels worden enorme conventies gehouden en behalve Ricks enorme conventie waren er nog minstens twee anderen in het Mandalay Bay!) en maakten we ons klaar voor de avond.

We hadden vanavond gereserveerd bij het Japanse restaurant "Shintaro" in het Bellagio. Het had de hele dag flink gewaaid en overdag deden de beroemde fonteinen het daarom niet. We hoopten dus vurig, dat dat 's avonds wel het geval zou zijn, want dat was de hele reden om dit restaurant te kiezen!

We vonden het allebei heel leuk om in het Bellagio rond te lopen, want het is geen kind-vriendelijk hotel (hoewel ik het bord "kinderen onder de 16 niet toegelaten" dit keer niet heb zien staan).

Als eerste keken we rond in het heel mooi opgezette "Conservatory", echte en glazen bloemen wisselden elkaar af en er hingen prachtige "insekten" van verschillende materialen gemaakt.

We waren ruim op tijd voor onze reservering, dus we besloten nog een drankje met hapje in de lobby te eten. Ook hier weer was de appetizer, die we kregen, voortreffelijk en net genoeg om met zijn tweeen te eten zonder onze eetlust te bederven.

Omdat we nog steeds te vroeg waren, waagde ik een gok bij een van de Let It Ride tafels, mijn favoriete spelletje (omdat je er sneller mee wint, dan met Blackjack, maar niet sneller verliest). De dealer deed vervelend, ze had allerlei eigen regeltjes, die bij andere casino's niet gelden en de manier, waarop ze die aan mij "uitlegde" irriteerde me mateloos! Uiteindelijk kon ik me niet inhouden en zei, dat ik dit spel toch echt al jaren speel en het heus wel ken. De volgende hand had ik zomaar een Full House!!! Dat betaalt dus 11 tegen 1 en ik had mijn hele inzet nog op de tafel liggen, $30 dus, wat me $330 zou moeten opleveren.

Maar eerst gooide ze $60 op de tafel, want ze dacht, dat ik alleen Three of a Kind had. Iemand anders aan de tafel maakte haar attent op de Full House, voor ik dat zelf kon doen. Toen gaf ze me in plaats van een $100 chip nog een $25 chip ook! Wie was hier nu degene, die zich niet aan de regels hield? Ik heb nog nooit zo'n onprofessionele dealer meegemaakt en dat in een 5 sterren hotel/casino! Maar ach, kon mij wat schelen, ik had even $300 gewonnen, jippie!! Mijn avond kon natuurlijk niet meer stuk.

Bij Shintaro, waar achter de sushi bar gele, rode en blauwe kwallen zwemmen, kregen we een fantastisch tafeltje bij het raam en we hadden geluk, net toen we gingen zitten speelden de fonteinen voor de eerste keer die dag! We mochten het balkon op om foto's te maken en te kijken. Echt heel leuk om ze eens van de andere kant te zien. Het eten was zoals altijd voortreffelijk, hoewel we wat teleurgesteld waren in de keuze van sushi. We hadden meer "avontuurlijke" sushi maki verwacht.

Omdat we in dit hotel al geluk hadden gehad, besloten we hier de rest van de avond te spelen. En daar hadden we geen spijt van, hoewel we verder geen grote winsten konden scoren. We vonden een Blackjack tafel met twee Aziatische vrouwen en een man. De dealer was een oudere vrouw, Ethel. Het werd een ontzettend gezellige paar uur! We kletsten wat af! Onze tafelgenoten kwamen oorspronkelijk uit Hong Kong en Macau, maar woonden nu in New York. Onze dealer kwam oorspronkelijk uit Wisconsin. Ik kreeg allerlei complimenten over mijn slankheid en uiterlijk en dat met drie kinderen, waarvan de oudste 15 is (misschien vond ik het daarom wel zo leuk, ha ha!).

We spraken voornamelijk met de twee vrouwen, want de man zat bijna de hele tijd aan de telefoon met de luchtvaartmaatschappij. Tussendoor gooide hij zo een paar honderd dollar neer op verschillende speelplekken! Hij leek goed te winnen, maar een van zijn compagnons vertelde me, dat hij die week al $8000 had verloren!!! Hoe iemand zoveel geld gewoon kan verspelen zal me voor altijd een raadsel blijven! Mijn winst van $300 is gewoon niets bij zoiets vergeleken! En zo werd het dus weer duidelijk, dat wij maar amateurs zijn en dat zullen we altijd blijven ook!

Uitgeput kwamen we rond middernacht terug in ons hotel, volgens Rick viel ik halverwege een zin in slaap! Morgen moet hij werken en wij dus vroeg op.