Nog even genieten en dan...

Goed recept om geen jet lag te voelen als je naar het oosten vliegt: word zo moe als je maar kan, ha ha.

Na de late avond van gisteren moesten we er toch voor zevenen weer uit, als we samen wilden ontbijten. Vanochtend kozen we House of Blues voor het ontbijt. Het werd al gauw duidelijk, dat weinig mensen hieraan denken, hoewel het 's avonds natuurlijk gigantisch druk is. Er was nog een zielig persoon in het hele enorme restaurant, die ook zo'n rare hersenkronkel had!

Er stonden wel erg lekkere dingen op het menu en Rick en ik kozen beiden voor een omelet, ik met spinazie, tomaat en zalm en hij met garnalen, tomaten en uien. Wederom heerlijk. Over het voedsel in Las Vegas valt geen slecht woord van onze kant, hoewel de prijzen er dan ook niet om liegen!

Na afscheid van Rick te hebben genomen liep ik naar buiten en wandelde snel vijf keer rond het jogging traject, dat om het zwembad heen liep. Dat was ongeveer precies een half uur, genoeg, vond ik.

Binnen betaalde ik nogmaals toegang tot de spa, lekker nog even voor de lange vlucht in de whirlpool liggen en gezonde vruchten eten.

Al gauw werd het tijd om me aan te kleden en de baggage op te halen. Om half elf stond ik klaar om een taxi naar het vliegveld te nemen. Het vliegveld in Las Vegas is heel dicht bij de hotels aan de Strip, dus het duurde maar een minuut of tien voor ik er was.

Een vriendelijke porter (hij vroeg geen tip, maar ik heb er maar wel een gegeven) nam meteen mijn baggage over en checkte het in. Dat ging lekker, dacht ik en winkelde wat in de terminal, kocht een boek en keek rond.

Langzaam dacht ik maar eens richting veiligheidscontrole te gaan en daar wachtte een onaangename verrassing: een ellenlange rij! Gelukkig leek het erger, dan het was, want ik moest mijn mobieltje nog opladen, anders kon ik bij aankomst niet opbellen.

Eenmaal door al het gedoe met schoenen af, laptop in andere bak etc. zocht ik gauw een plek om drinken voor onderweg, op die manier ben ik niet afhankelijk van het schaarse aanbod aan boord. Bij Cinnabon (of all places!) vond ik een redelijke sandwich om mee te nemen, want ik had geen zin in een van (Uni)Ted's snackdoosjes.

Gelukkig vond ik electriciteit voor mijn laptop, hoewel ik op de grond moest zitten. Via een USB koord laadde ik mijn telefoon op en vond tot mijn genoegen uit, dat het vliegveld van Las Vegas gratis WiFi heeft! Zo kon ik nog gezellig even MSN-en met Rick!

Al gauw moesten we boarden en ik kwam in een raamplaats naast een ontzettend gezet nieuw echtpaar terecht. Ik probeer echt heel hard om niet te oordelen over mensen, die zo ontzettend dik zijn, maar als ze naast je komen te zitten in een vliegtuig, waar je knieen sowieso al de stoel voor je raken en waar je meer dan vier uur in een stoel moet zitten, is dat verdomd moeilijk! Deze mensen zouden twee stoelen moeten kopen, serieus! Ik heb me nog nooit zo claustrofobisch gevoeld! De man nam de helft van de stoel van de vrouw in, die noodgedwongen dus ver op mijn stoel beslag nam. Ze ronkten meer dan de helft van de reis, zodat ik niet durfde te vragen om naar de wc te kunnen.

Verder vind ik "Ted" over het algemeen vriendelijker, dan United. Het personeel lijkt relaxter (hoewel dat me sterk lijkt, gezien de financiele perikelen van de maatschappij!) en er wordt meer gegrapt. Gelukkig kwamen we ruim een half uur vroeger dan verwacht op Dulles aan en vond ik de hele clan thuis in de capabele handen van onze vriendin Lauren. Wat een heerlijke paar dagen hebben we gehad! En we hebben gezien hoe leuk we het samen kunnen hebben, zonder kinderen, wat toch wel heel belangrijk is!

Alleen er op uit

Ricks conferentie begon vandaag met een "optreden" van Bill Gates. Ik had daar best bij willen zijn, maar ja, ik was natuurlijk niet geregistreerd. Achteraf vertelde Rick, dat het supersaai was, Bill Gates is nu eenmaal geen goede spreker.

Omdat we de wekker voor 7 uur hadden gezet, lukte het wel om nog samen ontbijt te eten. We kozen daarvoor Red, White and Blue beneden in het hotel. We bestelden ieder een zalm eggs benedict zonder de Hollandaise saus, erg lekker! Ik heb deze week meer gerookte zalm gegeten, dan gewoonlijk in een kwartaal (want ik ben er dol op!). Om ook onze vruchten en groentes binnen te krijgen, bestelden we voor $8 een bowl met gemengde bessen. Nou, geen wonder, dat die zo duur was, want er hadden wel drie mensen van kunnen eten!

Ik liep nog met Rick mee naar het Convention Center en ging daarna even terug naar de kamer. Daar pakte ik een plastic zak met spullen om te douchen en kleedde me in sportkleding.

Mijn eerste plan was om naar de Spa te gaan. Heerlijk vind ik die, in de Las Vegas resorts! Deze was geen uitzondering. Voor $27 per dag kocht ik toegang en ging naar het dames gedeelte. Daar kreeg ik een sleutel en een paar slippers. In het kluisje, dat je krijgt toebedeeld, ligt dan nog een dikke badstoffen badjas.

Maar voor ik kon gaan genieten moest ik mijn spieren nog even goed gebruiken. Het sport gedeelte was erg mooi, allemaal Life Fitness machines. Met een van de aangeboden koptelefoons om naar de tv te luisteren, was mijn halve uur zo om.

En nu begon het genieten! De spa bood een warm tub, een hot tub en een cold tub (de laatste heb ik alleen maar met mijn tenen gevoeld!), een steam room en een sauna. Verder is er natuurlijk heel zachte muziek en de lekkerste sinaasappels, grapefruits, bananen en allerlei sapjes, water en koffie en thee. Ik heb het er eens lekker van genomen, onderwijl People magazine lezend. Heerlijk waren vooral de hot tubs, want door de matras in het hotel had ik flink wat pijn.

Sommige vrouwen blijven daar volgens mij urenlang hangen en relaxen. Zo ben ik dus niet. Na een uur of anderhalf heb ik het wel gezien! Ik verveel me al gauw, dat is iets wat Saskia van niemand vreemd heeft!

Om elf uur was ik gedoucht en wel klaar. Buiten was het bewolkt, dus ik besloot eerst het Shark Reef aquarium in het hotel te bezoeken. Voor $15,95 kon ik naar binnen en kreeg een apparaatje om informatie over de verschillende vissen te beluisteren.

Eerlijk gezegd had ik er niet veel van verwacht, tenslotte hebben we enorme aquaria zoals die in Baltimore, Monterey en New Orleans bezocht. Maar ik heb er toch een uur doorgebracht, er waren ongewone vissoorten, je kon roggen aaien en de haaientank was zeer imposant. De kinderen hadden het zeker prachtig gevonden!

Gelukkig was de bewolking intussen weg en ik liep de Strip op, richting het Paris hotel. Er werd me constant hulp aangeboden door het mannelijk geslacht op mijn weg, kennelijk zie je er als vrouw alleen zeer hulp behoevend uit in Las Vegas! Ik riep om de haverklap "No, I'm fine, thank you!".

Halverwege zag ik een zeer slechte personificatie van Elvis en kon het niet laten er met verbazing naar te kijken. Die man had nog het zelfvertrouwen om te zeggen, dat hij voor tips wel samen met mij op de foto wilde! No, thank you!

Langs de stoep staan allerlei ventjes te klikken met kaartjes van strip clubs en sex clubs. Van alle mensen, die er geirriteerd langs liepen, zag ik alleen een paar jochies van een jaar of 18 ze aannemen.

In het Paris hotel zocht ik een restaurantje op voor lunch. Ik vond het in Provencal, waar ik een lekkere kip foccacini sandwich at met een glaasje wijn erbij.

Na even in de winkeltjes in het hotel, dat helemaal "Frans" is opgezet, inclusief de wc's, die prachtige wastafeltjes hebben, te hebben rondgeneusd, liep ik richting "Eiffel toren". Deze toren is de helft zo groot als die in Parijs, helemaal op schaal nagemaakt. De reden, dat hij niet de volle grootte is, is dat het vliegveld te dichtbij is.

Een kaartje om naar boven te gaan kost $9. Ik had het er graag voor over, want ik vond het uitzicht van daarboven leuker, dan dat vanaf de Stratosphere toren. Het waaide ontzettend en wederom waren de fonteinen van het Bellagio uit, helaas.

Na de ronde te hebben gemaakt met mijn fototoestel ging ik weer naar beneden. Daar besloot ik eens Pai Gow Poker te proberen. Ik had het weleens op de computer gespeeld, maar in het echt bleek het toch moeilijker en ik verloor, jammer, maar wel een leuk spel!

Het werd tijd om terug te gaan naar het hotel, de afstanden tussen de hotels zijn werkelijk onvoorstelbaar! Onderweg stopte ik bij de enorme M&M's winkel (na de Coca Cola winkel, die ook enorm is, maar waar ik niets van mijn gading vond) om cadeautjes te kopen voor de families, die voor onze kinderen zorgen. Las Vegas heeft verder weinig souvenirs, die mensen, die er niet zijn geweest, leuk vinden. Ik kocht een doos met allerlei verschillend gekleurde M&M's en een pak kaarten met Las Vegas en M&M erop voor ieder gezin. Natuurlijk zou ik veel meer willen geven, want het is zo fantastisch, dat ze dit mogelijk hebben gemaakt voor ons, maar ik zou werkelijk niet weten wat!

Eenmaal terug in de hotelkamer ontbrak me de energie om nog te gaan zwemmen. In plaats daarvan ben ik even gaan slapen. Op die manier zou ik vanavond weer lang op kunnen blijven. Las Vegas blijft tenslotte een stad waar het meeste 's avonds gebeurt.

Toen Rick om 17:45 terug kwam in de kamer was ik weer helemaal opgefrist en klaar om verder te gaan. We hadden vanavond bij China Grill in Mandalay Bay gereserveerd en hadden eerst nog even tijd voor ons "traditionele" drankje en hapje voor het eten. Dit keer namen we plaats aan de sushi bar van de Coral Reef lounge in het Mandalay Bay hotel. We namen een warme Sake en een maki sushi met tempura garnaal. Om je vingers bij af te likken!

Precies op tijd arriveerden we bij China Grill. Daar kregen we een tafeltje voor twee met de meest comfortabele stoelen, die ik ooit in een restaurant heb meegemaakt! Het menu was interessant, want er werd verwacht, dat je deelde. Voorbereid op grote porties bestelde ik een voorgerecht, crabcakes en Rick bestelde een steak hoofdgerecht, dat echt te veel was voor hem alleen. We deelden het gerecht, dat voor mij de hele maaltijd fantastisch maakte: crispy spinach. Dit is heel snel gebakken spinazie, waardoor de blaadjes op je tong smelten. Onbeschrijflijk lekker! Als ik er ooit een goed recept voor vind, zal ik het wekelijks maken.

Na het eten namen we een taxi naar Fremont Street om de bestelde bordjes voor de kinderkamers op te halen. We kregen meer dan we verwacht hadden daar! Ik hoopte foto's te kunnen maken van de beroemde cowboy en het neon daar. Maar om 20 uur 's avonds wordt in het dak van "The Experience" een hele show getoond, die wel wat weg heeft van "War of the Worlds". Heel erg leuk! Verder waren er allerlei gratis concerten, een leuke plek om wat tijd door te brengen, dus.

Maar wij hadden ook de Eiffel toren nog op het programma staan. Van bovenaf heb je echt een goed uitzicht over het interessantste gedeelte van de Strip. We hadden geluk, want de fonteinen van het Bellagio werkten weer, hoewel we daarboven een windstoot van bijna 40 mijl per uur meemaakten!

Eenmaal weer beneden bestelden we een crepe met gemengde bessen en lekkere room, veel te veel om op te eten, maar erg lekker. De eettentjes van het Paris hotel zijn heel erg goed, maar ja, veel restaurants in Las Vegas zijn erg goed!

Na ons vol gegeten te hebben namen we een taxi terug naar het Mandalay Bay. Daar zochten we bijna tevergeefs naar een betaalbare tafel, want de meeste minimums waren $25 of hoger. Wat dat betreft zijn de andere casino's echt veel beter!

Ik wilde graag, dat Rick ook Pai Gow Poker leerde en dus begonnen we daarmee, weliswaar met $25 minimum, maar het leek eerst goed te gaan, want Rick won. $25 duurt lang bij dit spel, maar uiteindelijk verloren we toch en gingen verder naar Blackjack. Daar vonden we een leuke tafel en speelden er de rest van de avond. Toen onze tafelgenoten er genoeg van kregen (die bepalen tenslotte de sfeer!) gaven wij het ook op en gingen naar boven. Morgen weer vroeg op tenslotte (het was al middernacht geweest!).

Gewonnen!

Na een lekker ontbijtje van room service, waarbij Rick zelfs Pickwick thee werd geserveerd (zijn dag kon niet meer stuk daarna!), trokken we onze wandelschoenen aan en gingen op pad.

Natuurlijk leidde dat pad eerst door het casino, waar ik mijn verzamelde kwartjes wel in de slot machines wilde gooien. Maar hier in het Mandalay Bay zijn alle muntgleufjes in die machines dichtgemaakt! Je moet dus of met een biljet of met credit card betalen. Jammer, juist dat kwartje erin gooien en hopen, dat je de jackpot wint is zo leuk!

Buiten namen we een taxi naar het nieuwe Wynn hotel, van buiten ziet dat er mooi strak uit, bronskleurig en glinsterend met Steve Wynns handtekening als logo. Van binnen is het ook erg mooi, vol bloemen. Het lijkt me een hotel, waar vooral oudere mensen logeren, er is niets speels aan (behalve het casino dan natuurlijk!).

Nadat we door de peperdure shopping gang waren gelopen, waar merken als Christian Dior en Oscar de la Renta vertegenwoordigd zijn, liepen we verder in de richting van de Stratosphere.

Deze kant van de "Strip" hadden we nog nooit gezien en we vonden het er veel minder leuk. De Frontier en Stardust hotels zijn echt wel vergane glorie, alleen Circus Circus was wel leuk, vooral met kinderen leek ons dat prima met een hele verdieping vol spelletjes voor hen.

Helaas waren die spelletjes en de circus acts nog dicht, maar ik vond wel een stel fruitmachines met ouderwetse kwartjesgleuven. Ik kon dus naar hartelust mijn kwartjes kwijt en zoals gewoonlijk werden die met smaak opgegeten door de machine. Ik moet zeggen, dat ik de fruitmachines ook erg saai vind, ik snap de mensen niet, die er met een emmertje vol muntjes de hele dag voor zitten! Geef mij maar een spel waar je een beetje bij moet nadenken.

Rick wilde graag naar de Star Trek Experience in het Las Vegas Hilton, dus liepen we daarheen. Helaas kwamen we er 40 minuten voor het openging aan. Nog even hebben we overwogen die tijd in het casino vol te maken, maar we hadden nog geen zin in gokken en nog zoveel meer te zien en doen. Als Rick de kans krijgt, kan hij woensdagavond nog gaan.

Onze volgende stop was het Fremont Experience om daar wat rond te kijken, dus namen we daar een taxi heen. We wisten helemaal niet wat te verwachten en waren aangenaam verrast. Het is een leuk straatje met allerlei standjes. We vonden er metalen bordjes voor op de slaapkamerdeur van de kinderen, waarop we hun namen konden laten zetten. Dat leek ons een leuk cadeautje om mee te nemen, vooral omdat ze hier vrijwel nooit hun naam op mokken of andere spullen zien staan. Het zou even tijd nemen om de bordjes te maken en omdat we Fremont Street ook in het donker wilden zien, spraken we af ze dinsdagavond op te gaan halen.

We liepen daarna nog wat rond, o.a. langs het Courthouse, waar je je trouwpapieren kunt halen. Daar werden we iedere vijf stappen gevraagd of we gingen trouwen, of we een limo nodig hadden enz. We overwogen nog even om onze "vows" te hernieuwen in het kapelletje aan de overkant van de straat. Tenslotte kost dat maar iets van $40. Maar ik doe dat liever als we 25 jaar getrouwd zijn op het strand in Hawaii!!

Inmiddels was het lunchtijd en we wilden bovenin de Stratosphere toren eten. Toen we daar aankwamen konden we meteen naar boven. We hadden tot nu toe de taxi chauffeurs, bediening en de casino medewerkers in Las Vegas ontzettend vriendelijk gevonden, overal, maar hier was het een uitzondering. Een stel onvriendelijke izegrimmen waren het! Maar we kregen een mooi tafeltje bij het raam en het eten was ook lekker. Het uitzicht viel ons een beetje tegen en we besloten ons plan om 's avonds terug te gaan te laten varen.

Een taxi bracht ons na het eten naar het Treasure Island hotel, waar we onze wandeling langs de Strip wilden voortzetten. Rick had, zoals gisteren al vermeld, zijn nette broek vergeten, dus liepen we eerst in de Fashion Mall bij Macy's binnen. Hij vond zonder problemen een mooie zwarte broek en ik had inmiddels ook een paar leuke shorts gezien van Tommy Hilfiger. Allebei geslaagd, dus, want ik vind het dit seizoen moeilijk leuke shorts te vinden.

Via de Forum Shops van Caesar's Palace liepen we terug. Ik was de kaart voor mijn computer om foto's mee af te lezen vergeten en we hoopten, dat er daar misschien een te vinden zou zijn. Helaas bleken er hoegenaamd geen electronica winkels te zijn! Wat een verschil met New York! Nou ja, dan maar wachten tot thuis met foto's bekijken!

Langs New York, New York, waarvan ik me niet herinnerde, dat er ook een mini Brooklyn Bridge naast staat, liepen we naar Excalibur en namen daar de monorail terug naar het Mandalay Bay.

Rick moest eventjes werken en ik nam van die tijd gebruik door even naar het gigantische zwembad te gaan. Er zijn vier aparte baden, waarvan er eentje een golfslagbad met een heus strandje ervoor. Het was me eigenlijk niet warm genoeg buiten (voor mij moeten de mussen van het dak vallen voor ik zwem), maar ik moest natuurlijk wel even in dat golfslagbad, heerlijk!

Om 5 uur ging het zwembad dicht voor een functie (in al deze hotels worden enorme conventies gehouden en behalve Ricks enorme conventie waren er nog minstens twee anderen in het Mandalay Bay!) en maakten we ons klaar voor de avond.

We hadden vanavond gereserveerd bij het Japanse restaurant "Shintaro" in het Bellagio. Het had de hele dag flink gewaaid en overdag deden de beroemde fonteinen het daarom niet. We hoopten dus vurig, dat dat 's avonds wel het geval zou zijn, want dat was de hele reden om dit restaurant te kiezen!

We vonden het allebei heel leuk om in het Bellagio rond te lopen, want het is geen kind-vriendelijk hotel (hoewel ik het bord "kinderen onder de 16 niet toegelaten" dit keer niet heb zien staan).

Als eerste keken we rond in het heel mooi opgezette "Conservatory", echte en glazen bloemen wisselden elkaar af en er hingen prachtige "insekten" van verschillende materialen gemaakt.

We waren ruim op tijd voor onze reservering, dus we besloten nog een drankje met hapje in de lobby te eten. Ook hier weer was de appetizer, die we kregen, voortreffelijk en net genoeg om met zijn tweeen te eten zonder onze eetlust te bederven.

Omdat we nog steeds te vroeg waren, waagde ik een gok bij een van de Let It Ride tafels, mijn favoriete spelletje (omdat je er sneller mee wint, dan met Blackjack, maar niet sneller verliest). De dealer deed vervelend, ze had allerlei eigen regeltjes, die bij andere casino's niet gelden en de manier, waarop ze die aan mij "uitlegde" irriteerde me mateloos! Uiteindelijk kon ik me niet inhouden en zei, dat ik dit spel toch echt al jaren speel en het heus wel ken. De volgende hand had ik zomaar een Full House!!! Dat betaalt dus 11 tegen 1 en ik had mijn hele inzet nog op de tafel liggen, $30 dus, wat me $330 zou moeten opleveren.

Maar eerst gooide ze $60 op de tafel, want ze dacht, dat ik alleen Three of a Kind had. Iemand anders aan de tafel maakte haar attent op de Full House, voor ik dat zelf kon doen. Toen gaf ze me in plaats van een $100 chip nog een $25 chip ook! Wie was hier nu degene, die zich niet aan de regels hield? Ik heb nog nooit zo'n onprofessionele dealer meegemaakt en dat in een 5 sterren hotel/casino! Maar ach, kon mij wat schelen, ik had even $300 gewonnen, jippie!! Mijn avond kon natuurlijk niet meer stuk.

Bij Shintaro, waar achter de sushi bar gele, rode en blauwe kwallen zwemmen, kregen we een fantastisch tafeltje bij het raam en we hadden geluk, net toen we gingen zitten speelden de fonteinen voor de eerste keer die dag! We mochten het balkon op om foto's te maken en te kijken. Echt heel leuk om ze eens van de andere kant te zien. Het eten was zoals altijd voortreffelijk, hoewel we wat teleurgesteld waren in de keuze van sushi. We hadden meer "avontuurlijke" sushi maki verwacht.

Omdat we in dit hotel al geluk hadden gehad, besloten we hier de rest van de avond te spelen. En daar hadden we geen spijt van, hoewel we verder geen grote winsten konden scoren. We vonden een Blackjack tafel met twee Aziatische vrouwen en een man. De dealer was een oudere vrouw, Ethel. Het werd een ontzettend gezellige paar uur! We kletsten wat af! Onze tafelgenoten kwamen oorspronkelijk uit Hong Kong en Macau, maar woonden nu in New York. Onze dealer kwam oorspronkelijk uit Wisconsin. Ik kreeg allerlei complimenten over mijn slankheid en uiterlijk en dat met drie kinderen, waarvan de oudste 15 is (misschien vond ik het daarom wel zo leuk, ha ha!).

We spraken voornamelijk met de twee vrouwen, want de man zat bijna de hele tijd aan de telefoon met de luchtvaartmaatschappij. Tussendoor gooide hij zo een paar honderd dollar neer op verschillende speelplekken! Hij leek goed te winnen, maar een van zijn compagnons vertelde me, dat hij die week al $8000 had verloren!!! Hoe iemand zoveel geld gewoon kan verspelen zal me voor altijd een raadsel blijven! Mijn winst van $300 is gewoon niets bij zoiets vergeleken! En zo werd het dus weer duidelijk, dat wij maar amateurs zijn en dat zullen we altijd blijven ook!

Uitgeput kwamen we rond middernacht terug in ons hotel, volgens Rick viel ik halverwege een zin in slaap! Morgen moet hij werken en wij dus vroeg op.

Moederdag

Om ongeveer acht uur werd ik wakker en merkte tot mijn verbazing, dat Rick al was opgestaan. Hoewel ik van plan was mijn routine met gewichten te doen voor we zouden vertrekken, bleef ik toch maar liggen, want ik hoorde allerlei geluiden in de keuken, die mij iets heel lekkers deden vermoeden. En jawel, hoor, even later kwam Rick de trap op met een dienblad vol lekkernijen, waaronder gerookte zalm, een bosbessen scone en verse frambozen, bramen en bosbessen. Daarbij kreeg ik van hem en de kinderen heel leuke kaarten, die van Saskia en Katja waren zelfs zelfgemaakt. Een prima begin van een toch wel ongewone Moederdag!

Na de laatste dingen te hebben ingepakt, zeiden we als eerste Katja gedag, die om half tien met Leah en haar vader meeging naar een basketbal wedstrijd van Leah. Ik kreeg het gevoel, dat zij het afscheid nog het moeilijkst vond, grappig genoeg. En toen ik in het vliegtuig zat net voor we uit Denver vertrokken, belde ze ook al op met een vraag over hoeveel Weight Watchers punten haar lunch was geweest. Ze zal het nooit toegeven, hoor, maar het geeft me wel een goed gevoel, dat ik nog zo belangrijk ben in haar leven!

Niet veel later zetten we Saskia af bij de buren, die haar mee zouden nemen naar een voetbalwedstrijd van hun oudste dochter en Kai werd met open armen door zijn vriendje John en diens broertje Matthew ontvangen, we kregen nauwelijks meer de kans om hem een afscheidsknuffel te geven! Dit alles maakte het eigenlijk helemaal niet moeilijk om weg te gaan, gelukkig.

Rick en ik reden zonder oponthoud naar Dulles Airport, waar we de auto in de dagelijkse garage parkeerden. Mijn hemel, wat een end moet je lopen om van die garages naar de terminal te komen!!! Deze terminal heeft interessante architectuur en waarschijnlijk houden ze hem daarom, want hij is absoluut niet praktisch aangelegd!

Het inchecken ging snel, het is altijd handig, dat Rick een Premier frequent flyer is. We kregen in het vliegtuig een rij voor onszelf en de vlucht naar Denver verliep heel rustig.

Helaas heeft United weer eens een nieuw idee over het voedsel aan boord. Tot voor kort kon je maaltijden kopen van T.G.I. Friday’s, Bennigan’s of Einstein Brothers, maar daarmee verdiende United volgens onze flight attendant niet. Nu kun je voor $5 een doosje met snacks kopen. Er was keuze uit drie verschillende thema’s: Quick start, Jump start en Fun start. Die laatste was duidelijk voor kinderen bedoeld, dus kozen Rick en ik de eerste twee om te delen. Het was niet vreselijk, maar zeker niet om over naar huis te schrijven! Afijn, het hielp tegen de lunch honger, die we hadden.

Precies op tijd kwamen we in Denver aan, waar we ongeveer een half uur wachttijd hadden voor we onze Ted vlucht naar Las Vegas konden boarden. Ik heb op mijn mobieltje eventjes ge-MSNt met Wendy in Nederland en zo kwam die tijd wel om.

Ted is United’s low budget alternatief en dit was de eerste keer, dat we met hen vlogen. Ik moet zeggen, het was een goede ervaring. Het vliegtuig was een Airbus 320 en bij het instappen werd er gezegd, dat mensen met de voornaam “Ted” als eerste mochten boarden. Niemand kwam daarop af, maar toch grappig. Verder werd aan alle moeders een hartelijke “Happy Mother’s Day” toegewenst en kregen aan boord alle vrouwen een roos.

Ook werd er een spelletje gespeeld: je moest het gewicht van het vliegtuig, zoals het opsteeg raden. De piloot (die Australisch klonk) gaf wel informatie, zoals het gewicht van het vliegtuig helemaal leeg, het aantal passagiers, het aantal gallons brandstof en het gewicht aan baggage. De winnaar won twee tickets voor de show “We will Rock You” in het Paris hotel. Helaas zaten wij ernaast!

We kwamen netjes op tijd aan in Las Vegas, altijd zo’n speciaal gezicht, die stad, die zo in de woestijn te voorschijn komt en dan het zicht op de Strip vanuit het vliegtuig!

Binnen het half uur stonden we alweer buiten met onze baggage en de taxi rij ging snel. Ik had bij Trip Advisor gelezen, dat de check in in het Mandalay Bay hotel soms een half uur duurde, maar er stond niemand voor ons in de rij, dus gelukkig hadden wij daar geen last van.

We kregen een kamer op de 23ste verdieping, helaas met uitzicht op het vliegveld en niet op de Strip, hoewel ik het zien opstijgen en landen van vliegtuigen ook altijd leuk vind.

De kamer is netjes en groot, maar nogal conventioneel. De kamers, die we in MGM Grand, Luxor en Caesar’s Palace waren veel interessanter ingericht. Wel hebben we een prachtige badkamer met groot jacuzzi bad en aparte douche en toilet. En een telefoon naast de wc!! Wie gebruikt die nu??

Na ons even opgefrist te hebben voelden we onze magen rammelen en we hadden pas om 19:30 een reservering bij het restaurant “Aureole”. Het voedsel onderweg was zacht gezegd schaars! Op een van de Amerika fora had iemand ons de bar “Red Square” aangeraden, hier in het hotel. Deze bar heeft iedere soort wodka, die je je maar kunt bedenken, ook een heel stel Nederlandse merken. Het was grappig uitgerekend Nederland zo vaak op het menu te zien voorkomen, ik denk nu niet bepaald aan wodka als ik aan sterke drank uit Nederland denk!

Rick bestelde een “flight” met vier verschillende wodka’s en ik een cocktail van zoete vermouth en wodka met een olijf gevuld met roquefort kaas. Als appetizer, om onze honger een beetje te stillen, bestelden we heerlijke “Siberian nachos”, crackertjes met daarop gerookte zalm en caviaar. Mmmm!!! De bediening bij de bar was supervriendelijk, een en al glimlach.

Toen we klaar waren was het tijd ons netjes aan te gaan kleden. Rick bemerkte tot zijn schrik, dat hij zijn nette broek vergeten is! Gelukkig heeft hij niet alleen jeans mee en stond zijn minder nette khaki broek ook prima.

Het interieur van Aureole hadden we al meerdere malen op het Travel Channel gezien. Het is namelijk bekend om zijn torenhoge wijn”kelder”, waarin honderden wijnflessen liggen. Het wijnmenu word je op een tablet PC gepresenteerd en je maakt je keuze electronisch. Dan wordt er een “Wine Angel” aan touwen naar boven gestuurd om de door jou bestelde fles op te halen. Heel grappig allemaal!

Het eten was voortreffelijk! Ik had de grootste oesters, die ik ooit heb gezien vooraf en een visgerecht met inktvis “inkt” als hoofdgerecht. Het dessert was voor mij van alles met kersen, heel elegant bereid.

Naast ons zaten twee meisjes, die de lekkerste hapjes voorgeschoteld kregen. Die wilde ik ook wel, maar ik kon ze niet vinden op het menu. Dus ik vroeg onze serveerder welk menu zij hadden. Bleken ze “special guests” van upper management te zijn. Ja, ja, “special guests” indeed! Rick en ik dachten, dat ze ook wel “special favors” gaven in ruil voor al dat lekkers, ha ha.

Na het eten hebben we nog even gegokt, een paar handen Let It Ride en Blackjack. Maar de goden waren niet met ons, geen winst vanavond! Ik was doodmoe, dus nadat we ontbijt voor morgenochtend besteld hadden, was ik klaar voor beddybed bye!