Nog even genieten en dan...

Goed recept om geen jet lag te voelen als je naar het oosten vliegt: word zo moe als je maar kan, ha ha.

Na de late avond van gisteren moesten we er toch voor zevenen weer uit, als we samen wilden ontbijten. Vanochtend kozen we House of Blues voor het ontbijt. Het werd al gauw duidelijk, dat weinig mensen hieraan denken, hoewel het 's avonds natuurlijk gigantisch druk is. Er was nog een zielig persoon in het hele enorme restaurant, die ook zo'n rare hersenkronkel had!

Er stonden wel erg lekkere dingen op het menu en Rick en ik kozen beiden voor een omelet, ik met spinazie, tomaat en zalm en hij met garnalen, tomaten en uien. Wederom heerlijk. Over het voedsel in Las Vegas valt geen slecht woord van onze kant, hoewel de prijzen er dan ook niet om liegen!

Na afscheid van Rick te hebben genomen liep ik naar buiten en wandelde snel vijf keer rond het jogging traject, dat om het zwembad heen liep. Dat was ongeveer precies een half uur, genoeg, vond ik.

Binnen betaalde ik nogmaals toegang tot de spa, lekker nog even voor de lange vlucht in de whirlpool liggen en gezonde vruchten eten.

Al gauw werd het tijd om me aan te kleden en de baggage op te halen. Om half elf stond ik klaar om een taxi naar het vliegveld te nemen. Het vliegveld in Las Vegas is heel dicht bij de hotels aan de Strip, dus het duurde maar een minuut of tien voor ik er was.

Een vriendelijke porter (hij vroeg geen tip, maar ik heb er maar wel een gegeven) nam meteen mijn baggage over en checkte het in. Dat ging lekker, dacht ik en winkelde wat in de terminal, kocht een boek en keek rond.

Langzaam dacht ik maar eens richting veiligheidscontrole te gaan en daar wachtte een onaangename verrassing: een ellenlange rij! Gelukkig leek het erger, dan het was, want ik moest mijn mobieltje nog opladen, anders kon ik bij aankomst niet opbellen.

Eenmaal door al het gedoe met schoenen af, laptop in andere bak etc. zocht ik gauw een plek om drinken voor onderweg, op die manier ben ik niet afhankelijk van het schaarse aanbod aan boord. Bij Cinnabon (of all places!) vond ik een redelijke sandwich om mee te nemen, want ik had geen zin in een van (Uni)Ted's snackdoosjes.

Gelukkig vond ik electriciteit voor mijn laptop, hoewel ik op de grond moest zitten. Via een USB koord laadde ik mijn telefoon op en vond tot mijn genoegen uit, dat het vliegveld van Las Vegas gratis WiFi heeft! Zo kon ik nog gezellig even MSN-en met Rick!

Al gauw moesten we boarden en ik kwam in een raamplaats naast een ontzettend gezet nieuw echtpaar terecht. Ik probeer echt heel hard om niet te oordelen over mensen, die zo ontzettend dik zijn, maar als ze naast je komen te zitten in een vliegtuig, waar je knieen sowieso al de stoel voor je raken en waar je meer dan vier uur in een stoel moet zitten, is dat verdomd moeilijk! Deze mensen zouden twee stoelen moeten kopen, serieus! Ik heb me nog nooit zo claustrofobisch gevoeld! De man nam de helft van de stoel van de vrouw in, die noodgedwongen dus ver op mijn stoel beslag nam. Ze ronkten meer dan de helft van de reis, zodat ik niet durfde te vragen om naar de wc te kunnen.

Verder vind ik "Ted" over het algemeen vriendelijker, dan United. Het personeel lijkt relaxter (hoewel dat me sterk lijkt, gezien de financiele perikelen van de maatschappij!) en er wordt meer gegrapt. Gelukkig kwamen we ruim een half uur vroeger dan verwacht op Dulles aan en vond ik de hele clan thuis in de capabele handen van onze vriendin Lauren. Wat een heerlijke paar dagen hebben we gehad! En we hebben gezien hoe leuk we het samen kunnen hebben, zonder kinderen, wat toch wel heel belangrijk is!